باغچه مجازی

لوبیا یک گیاه علفی یکساله است که در سراسر دنیا برای میوه های خوراکی و نیز بذور خشک یا میوه های نارس مصرف می شود. به هر دو شکل مصرفی آن لوبیا اطلاق می گردد. برگها بعضی اوقات بعنوان سبزی و کاه آن بعوان علوفه مصرف دارد. همه ی گونه های خانواده ی لگوم باکتری های تثبیت نیتروژن دارند.

تولید لوبیا در سراسر دنیا توزیع شده است، در قاره هایی از قبیل آفریقا، آسیا، اروپا یافت می شود. برزیل و هند بزرگترین تولید کنددگان لوبیا خشک بوده و چین بزرگترین تولید گننده لوبیا سبز می باشد.

خصوصیات ظاهری : گیاهی یکساله است که دارای یک ریشه اصلی راست و ریشه های فرعی فراوان است. در روی ریشه های کوچک لوبیا غده های قهوه ای رنگ نامنظم تثبیت کننده ازت قرار گرفته اند. 

برگهای مرکب، که از سه جفت برگچه تشکیل شده اند، با دمبرگ طولانی بطور متناوب روی ساقه اصلی قرار گرفته اند. بسیار کم کالری بوده و فاقد چربی اشباع می‌باشد. لوبیا سبز منبع خوبی از ویتامین‌ها، مواد معدنی و ریز مغذی‌ها است. لوبیا سبز در مقایسه با لوبیا خشک کالری بسیار کمی دارد.

 شرایط محیط رشد: لوبیا گیاهی گرما پسند بوده و در مناطق که دارای دمای بالاتر باشند بخوبی رشد می‌نماید. این گیاه در مناطق معتدل نیز قابل کشت بوده با این تفاوت که در مناطق گرمسیر بیش از یکبار در سال می‌توان آنرا کشت کرد. در اکثر نقاط کشور می‌توان آنرا کشت کرد. حداقل درجه حرارت برای جوانه زدن لوبیا بین 10-12 درجه سانتی‌گراد می‌باشد. دمای بهینه برای رشد و تکامل لوبیا 20 تا 28 درجه سانتی‌گراد بوده و مجموع درجه حرارت‌های موردنیاز برای رشد طبیعی آن از 1500 تا 3000 درجه سانتی‌گراد می‌باشد. عموماً لوبیا در هر نوع خاکی قابل کشت می‌باشد اما بهترین بستر برای آن خاکهای سبک و غنی از مواد آلی می‌ باشند. خاکهایی که از نفوذپذیری خوبی برخوردار باشند همچون شنی رسی برای کشت لوبیا مناسب هستند. لوبیا نسبت به شوری خاک حساس بوده و PH مناسب برای رشد لوبیا 6 تا 7 می‌باشد.

 خواص درمانی و کاربردهای صنعتی: به عنوان یکی از مهمترین منابع گیاهی غنی از پروتئین و کربوهیدرات به شمار می رود و جزء اصلی رژیم غذایی بسیاری از مردم جهان می باشد. لوبیا سبز به دلیل داشتن ویتامین K، برای ساختن استخوان‌هایی قوی بسیار مهم است. لوبیا سبز برای بیماران قلبی مبتلا به دیابت و بیمارانی که دچار گرفتگی عروق هستند، مفید است. لوبیا سبز منبعی غنی از ویتامین C، ویتامین K، منگنز، ویتامین A، فیبر، پتاسیم، فولات، آهن، منیزیم، ویتامین B۱، مس، کلسیم، فسفر، پروتئین، امگا۳ و نیاسین است. فیبر که در لوبیا سبز موجود می‌باشد باعث کاهش فشار خون می‌گردد. لوبیا سبز از مبتلا شدن به سرطان روده جلوگیری می‌کند. ویتامین C و بتاکاروتن موجود در آن سلول‌های روده را از تخریب توسط رادیکال‌های آزاد محافظت می‌کند. لوبیا سبز به علت داشتن ویتامین ریبوفلاوین در کاهش حملات میگرن بسیار موثر است. لوبیا سبز منبعی سرشار از آهن است و در مقایسه با گوشت قرمز که یکی از منابع مهم برای تامین آهن است، همراه با تامین آهن، حاوی کالری بسیار کم است و فاقد هر گونه چربی نیز می‌باشد.

 نحوه تکثیر گیاه: لوبیا در بهار پس از رفع یخبندان، زمانیکه دمای خاک حدود 12 تا 16 درجه سانتی گراد می باشد، کاشته می شود. کشت آن بصورت ردیفی انجام می گردد. عمق کاشت بذر آن حدود 2 تا 3 سانتی متر می باشد. فاصله دو بوته از هم در ارقام پاکوتاه 10 سانتی متر و فاصله دو خط کشت 90 سانتی متر می باشد. در ارقام پابلند فاصله دو بوته 30 تا 40 سانتی متر و فاصله دو خط کشت 90 سانتی متر می باشد. برای ارقام پابلند باید قیم در نظر گرفته شود.

 هشدار: phytohaemagglutinin بعنوان یک لکتین و ترکیبی سمی در حال حاضر در بسیاری از گونه های لوبیا می باشد، به خصوص در لوبیا قرمز متمرکز شده است. لوبیای سفید در حدود یک سوم به اندازه های مختلف قرمز حاوی این نوع سم می باشد. این ترکیب سمی را می توان با جوشاندن دانه ها ده دقیقه در دمای جوش غیر فعال نمود. لوبیا سبز دارای اگزالات است. زمانی که مقدار اگزالات‌ها در بدن بالا برود، مشکلاتی را برای بدن ایجاد می‌کنند. به همین دلیل بهتر است افراد مبتلا به بیماری‌های کلیوی و کیسه صفرا، از خوردن این سبزی خودداری کنند. همچنین کسانی که معده‌های ضعیف دارند یا بچه‌های کوچک به علت نفاخ بودن باید آن را کمتر مصرف کنند.